[ powrót ] [ Spis treści ] [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] [ 4 ] [ 5 ] [ 6 ] [ 7 ] [ 8 ] [ 9 ] [ 10 ] [ 11 ] [ 12 ] [ 13 ] [ 14 ] [ 15 ] [ A ] [ dalej ]
Oficjalna dokumentacja znajduje się na http://www.debian.org/releases/stable/,
i http://www.debian.org/releases/stable/installmanual.
Natomiast wersje rozwojowe na http://www.debian.org/releases/testing/,
i http://www.debian.org/releases/testing/installmanual
(ciągle nad tym pracujemy).
Pomimo, że ten rozdział został napisany podczas gdy używano instalatora Potato, większość zawartości została zaktualizowana do instalatora z Woodiego, ale są one dość podobne. Ponieważ Sarge będzie używał zupełnie nowego instalatora, używaj tego rozdziału jako wprowadzenie.
Nie zapomnij sprawdzić http://www.debian.org/CD/netinst/
jeśli szukasz skromniejszego obrazu CD instalatora systemu Debian.
Używanie wersji testing lub unstable Debiana zwiększa
ryzyko poważnych błędów. Ryzyko może zostać ograniczone poprzez używanie
wielorozruchowego schematu z bardziej stabilną wersją, lub stosując
chroot tak jak jest to opisane w chroot, Rozdział 8.6.34. Ten
drugi sposób pozwoli na używanie różnych wersji Debiana jednocześnie na różnych
konsolach.
Linux współpracuje z większością sprzętu PC i może być zainstalowany prawie na każdej maszynie. Dla mnie było to równie łatwe jak instalacja Windowsa 95/98/Me. Lista wspieranego sprzętu stale się powiększa.
Jeśli masz laptopa, sprawdź Linux
on Laptops w celu uzyskania wskazówek dotyczących modelu i marki.
Moja rekomendacja dla sprzętu PC to:
SCSI zamiast IDE do pracy, IDE/ATAPI HD do użytku prywatnego.
IDE/ATAPI CD-ROM (lub CD-RW).
PCI zamiast ISA, zwłaszcza dla kart sieciowych (NIC).
Użyć układu NIC. Dobre są Tulip dla PCI, NE2000 dla ISA.
Unikać PCMCIA (notebook) przy pierwszej instalacji.
Żadnej myszki, klawiatury itp. na USB, chyba, że lubisz wyzwania :)
Jeśli masz wolny komputer to dobrym pomysłem jest podłączenie dysku do szybszej maszyny na czas instalacji.
Podczas instalacji będziesz musiał wybrać rodzaj swojego sprzętu lub układ płyty głównej. Czasami nie jest łatwo znaleźć takie informacje. Proponuję wówczas:
Rozkręć swój komputer i zajrzyj do środka.
Spisz numery większych układów na karcie graficznej i sieciowej, chip blisko portu szeregowego i IDE.
Spisz nazwy kart PCI i ISA, patrząc na ich tylną stronę.
Następujące polecenia powinny Cię naprowadzić na rodzaj sprzętu i jego konfigurację.
$ lspci -v |pager
$ pager /proc/pci
$ pager /proc/interrupts
$ pager /proc/ioports
$ pager /proc/bus/usb/devices
Polecenia te mogą być wydawane podczas instalacji. W celu włączenia konsoli wciśnij Alt-F2.
Typowa lista przerwań:
IRQ0: timer output (8254)
IRQ1: kontroler klawiatury
IRQ2: kaskadowe połączenie z IRQ8–IRQ15 w PC-AT
IRQ3: drugi port szeregowy (io-port=0x2F8) (/dev/ttyS1)
IRQ4: drugi port szeregowy (io-port=0x3F8) (/dev/ttyS0)
IRQ5: wolne (bylo to przerwanie HD w komputerach klasy XT)
IRQ6: kontroler stacji dyskietek (io-port=0x3F0) (/dev/fd0,
/dev/fd1)
IRQ7: port równoległy (io-port=0x378) (/dev/lp0)
IRQ8: rtc
IRQ9: przerwanie programowe (int 0x0A), przekierowanie do IRQ2
IRQ10: wolne
IRQ11: wolne
IRQ12: mysz PS/2
IRQ13: wolne (był kiedyś koprocesor 80287)
IRQ14: pierwszy kontroler IDE (/dev/hda, /dev/hdb)
IRQ15: drugi kontroler IDE (/dev/hdc, /dev/hdd)
Urządzenia podłączone do portów USB są wyszczególnione w
/proc/bus/usb/devices jako Cls=nn:
Cls=00 : nieużywane
Cls=01 : Audio (głośniki itp.)
Cls=02 : Communication (MODEM, NIC, ...)
Cls=03 : HID (klawiatura, mysz, joystick itp)
Cls=07 : Printer (drukarka)
Cls=08 : Mass storage (pamięć masowa: FDD, napęd CD/DVD, HDD, Flash, ...)
Cls=09 : Hub (USB hub)
Cls=255 : specyficzny dla dostawcy
Jeśli klasa urządzenia jest różna od 255 to system je obsłuży.
Informacje o sprzęcie można również uzyskać, używając innego systemu operacyjnego.
Zainstaluj inną komercyjną dystrybucję Linuksa. Wykrywanie sprzętu jest w nich
jak na razie dużo lepsze niż w Debianie. Ta sytuacja powinna się jednak
zmienić wraz z debian-installer wprowadzonym w dystrybucji Sarge.
Zainstaluj Windows. Konfiguracja sprzętowa może być ustalona poprzez kliknięcie prawym klawiszem myszy na ikonę 'Mój komputer' w celu otworzenia właściwości, a następnie 'Menedżera urządzeń'. Spisz wszystkie informacje takie jak IRQ, I/O adresy portów i DMA. Niektóre stare karty ISA muszą być instalowane pod DOSem.
„Lilo jest ograniczone do 1024 cylindrów”. NIEPRAWDA !
Nowsze lilo używane po Debianie Potato posiada wsparcie dla lba32.
Jeśli BIOS na Twojej płycie głównej obsługuje lba32 to lilo
powinno być w stanie ładować spoza 1024 cylindra.
Tylko upewnij się, że istnieje wpis „lba32” w pliku
lilo.conf jeśli posiadasz stary odpowiednik. Zobacz
/usr/share/doc/lilo/Manual.txt.gz
Nowy program rozruchowy grub z projektu GNU Hurd może być
zainstalowany na Debianie Woody:
# apt-get update
# apt-get install grub-doc
# mc /usr/share/doc/grub-doc/html/
... przeczytaj zawartość
# apt-get install grub
# pager /usr/share/doc/grub/README.Debian.gz
... to też :)
By zmienić menu GRUB wyedytuj /boot/grub/menu.lst. Zobacz Ustawianie parametrów uruchomieniowych GRUB,
Rozdział 8.1.6, żeby się dowiedzieć jak to zrobić, ponieważ program ten
różni się w konfiguracji od lilo.
Dla Potato i zwykłej instalacji dla domowego komputera lubię używać zestawu
dyskietek IDEPCI. Dla Woodiego preferuję zestaw dyskietek bf2.4. Obie używają
pakietu boot-floppies do tworzenia dyskietek startowych.
Jeśli posiadasz kartę sieciową PCMCIA, będziesz musiał użyć standardowego zestawu dyskietek (większa ilość, ale wszystkie moduły sterowników są dostępne) i skonfigurować kartę podczas ustawiania PCMCIA; nie próbuj konfigurować karty podczas standardowej konfiguracji sieci.
Dla specyficznych systemów może wystąpić potrzeba stworzenia własnej dyskietki
ratunkowej. Można tego dokonać podmieniając obraz jądra o nazwie
„linux” na standardowej dyskietce ratunkowej Debiana, na
inny skompilowany wcześniej na innej maszynie. Szczegóły są opisane w pliku
readme.txt, który znajduje się na wspomnianej dyskietce.
Dyskietka ratunkowa korzysta z systemu plików MS-DOS, tak więc można użyć
dowolnego systemu operacyjnego by ją odczytać i zmodyfikować. To powinno
uprościć życie ludziom posiadającym specyficzne karty sieciowe itp.
Dla Sarge zalecane jest używanie debian-installer i/lub
pgi do tworzenia dyskietek rozruchowych.
Stosuj się do oficjalnych instrukcji przedstawionych na http://www.debian.org/releases/stable/installmanual
lub http://www.debian.org/releases/testing/installmanual
(ciągle nad tym pracujemy).
Jeśli instalujesz system używając boot-floppies w
testowym wydaniu Debiana możesz być zmuszony do włączenia konsoli
wciskając Alt-F2 i ręcznej edycji pliku /etc/sources.list w celu
zmiany „stable” na „testing” by
określić źródła APT.
Zamierzam umieścić lilo na partycji /dev/hda3,
podczas instalowania mbr na dysku /dev/hda. To
zmniejszy ryzyko nadpisania informacji startowych.
Podczas instalacji wybieram:
MD5 passwords „tak”
shadow passwords „tak”
Instalacja „advanced” (dselect **) i wybieram
Wyłączyć emacs (jeśli zaznaczony), nvi, tex, telnet, talk(d);
Załączyć mc, vim oraz nano-tiny lub elvis-tiny.
Zobacz dselect, Rozdział
6.2.3. Nawet jeśli jesteś przyzwyczajony do Emacsa unikaj go teraz i
korzystaj z nano podczas instalacji. Na razie nie instaluj dużych pakietów
takich jak TeX (miało to miejsce w Potato). Zobacz Edytory awaryjne, Rozdział 11.2 by
dowiedzieć się o instalacji nano-tiny lub elvis-tiny.
Na wszelkie pytania podczas konfiguracji pakietów odpowiadam „y”.
exim: wybieram 2 dla maszyn ponieważ wysyłam pocztę poprzez serwer
SMTP mojego dostawcy Internetu.
Więcej informacji na temat dselect znajdziesz tu - dselect, Rozdział 6.2.3.
Przykład konfiguracji sieci LAN (C podsieć: 192.168.1.0/24):
Internet
|
+--- Zewnętrzny ISP zapewnia usługę POP (dostęp poprzez fetchmail)
|
Punkt dostępowy zapewnia usługi DHCP i SMTP
| :
Modem kablowy (Dialup)
| :
Bramka sieciowa, zewnętrzny interfejs: eth0 (numer IP przydzielony przez DHCP)
używa starego notebooka PC (IBM Thinkpad, 486 DX2 50 MHz, 20MB RAM)
uruchomione jądro Linux 2.4 z obsługą systemu plików ext3.
uruchomiony pakiet „ipmasq” (z poprawkami NAT i firewall)
uruchomiony pakiet „dhcp-client” ustawiony dla eth0 (podmienia ustawienia DNS)
uruchomiony pakiet „dhcp” skonfigurowany dla eth1
uruchomiony „exim” jako smarthost (tryb 2)
uruchomiony „fetchmail” z długimi odstępami czasu (fallback)
uruchomiony „bind” jako buforujący serwer nazw z sieci do Internetu
jako autorytatywny serwer nazw dla sieci wewnętrznej
uruchomione „ssh” na portach 22 i 8080 (możliwość połączenia skądkolwiek)
uruchomiony „squid” jako buforujący serwer dla archiwów Debiana (APT)
Bramka sieciowa, wewnętrzny interfejs: eth1 (IP = 192.168.1.1, stały)
|
+--- LAN Switch (100base T) ---+
| |
Kilka klientów ze stałymi IP Kilka klientów DHCP
(IP = 192.168.1.2-127, stałe) (IP = 192.168.1.128-200, dynamiczne)
Zobacz Konfiguracja sieci, Część 10 oraz Budowanie bramy sieciowej, Rozdział 10.12 by uzyskać więcej szczegółów na temat konfiguracji sieci oraz bramki sieciowej.
By mieć poczucie spójności na różnych maszynach, na początku zakładam kilka takich samych kont.
Zawsze pierwsze konto które zakładam nosi nazwę „admin”
lub podobną i kieruję na nie wszystkie listy roota. Konto to przydzielam do
grupy adm (zobacz „Dlaczego GNU su nie
obsługuje grupy wheel”, Rozdział 9.2.2), która
pozwala na przyznanie wielu przywilejów administratora poprzez su
za pomocą PAM lub polecenia sudo. Szczegóły znajdziesz w Dodawanie konta użytkownika, Rozdział
4.1.3.
Wolę zakładać osobne partycje dla poszczególnych katalogów z drzewa „/” by uniknąć utraty danych w przypadku awarii systemu itp.
/ == (/ + /boot + /bin + /sbin)
== 50MB+
/tmp == 100MB+
/var == 100MB+
/home == 100MB+
/usr == 700MB+ z Xami
/usr/local == 100MB
Rozmiar katalogu /usr zależy od miejsca jakie zajmują aplikacje i
dokumentacja X Window. /usr może mieć rozmiar 300MB jeśli ktoś
używa tylko trybu tekstowego, ale 2GB–3GB nie jest niczym szczególnym
podczas korzystania z wielu aplikacji Gnome. Gdy katalog /usr
będzie zajmował zbyt dużo miejsca można przenieść pliki z
/usr/share/ na inną partycje. Przy jądrach 2.4 katalog root może
potrzebować ponad 200MB
Obecny stan mojej maszyny wygląda następująco (wydruk uzyskasz wprowadzając polecenie df -h):
System plików rozm. użyte dost. %uż. zamont. na
/dev/hda3 300M 106M 179M 38% /
/dev/hda7 100M 12M 82M 13% /home
/dev/hda8 596M 53M 513M 10% /var
/dev/hda6 100M 834k 94M 1% /var/lib/cvs
/dev/hda9 596M 222M 343M 40% /usr
/dev/hda10 596M 130M 436M 23% /var/cache/apt/archives
/dev/hda11 1.5G 204M 1.2G 14% /var/spool/squid
(Duży obszar zarezerwowany dla /var/spool/squid przeznaczony jest
na serwer pośredniczący dla pobierania pakietów.)
Wprowadzając polecenie fdisk -l uzyskujemy informacje o wszystkich partycjach na twardym dysku:
# fdisk -l /dev/hda # komentarz
/dev/hda1 1 41 309928+ 6 FAT16 # DOS
/dev/hda2 42 84 325080 83 Linux # (nie używana)
/dev/hda3 * 85 126 317520 83 Linux # Główna
/dev/hda4 127 629 3802680 5 Extended
/dev/hda5 127 143 128488+ 82 Linux swap
/dev/hda6 144 157 105808+ 83 Linux
/dev/hda7 158 171 105808+ 83 Linux
/dev/hda8 172 253 619888+ 83 Linux
/dev/hda9 254 335 619888+ 83 Linux
/dev/hda10 336 417 619888+ 83 Linux
/dev/hda11 418 629 1602688+ 83 Linux
Istnieje kilka nieużywanych partycji. Są one założone z myślą o innych systemach operacyjnych, bądź przenoszeniu danych z obciążonych części dysku.
Poprawne montowanie powyższych systemów plików jest realizowane następującym
plikiem /etc/fstab:
# /etc/fstab: statyczna informacja o systemach plików.
#
# (system plikow) (punkt montowania) (typ) (opcje) (dump) (pass)
/dev/hda3 / ext2 defaults,errors=remount-ro 0 1
/dev/hda5 none swap sw 0 0
proc /proc proc defaults 0 0
/dev/fd0 /floppy auto defaults,user,noauto 0 0
/dev/cdrom /cdrom iso9660 defaults,ro,user,noauto 0 0
#
# trzymaj partycje osobno
/dev/hda7 /home ext2 defaults 0 2
/dev/hda8 /var ext2 defaults 0 2
/dev/hda6 /var/lib/cvs ext2 defaults 0 2
# noatime przyspieszy odczyt plików
/dev/hda9 /usr ext2 defaults,noatime 0 2
/dev/hda10 /var/cache/apt/archives ext2 defaults 0 2
# bardzo duża partycja dla serwera pośredniczacego (proxy)
/dev/hda11 /var/spool/squid ext2 rw 0 2
# zapasowa partycja rozruchowa DOS
/dev/hda1 /mnt/dos vfat rw,noauto 0 0
# zapasowa partycja rozruchowa Linux (nie zrobiona)
/dev/hda2 /mnt/linux ext2 rw,noauto 0 0
#
# punkty montowań nfs
mickey:/ /mnt/mickey nfs ro,noauto,intr 0 0
goofy:/ /mnt/goofy nfs ro,noauto,intr 0 0
# minnie:/ /mnt/minnie smbfs ro,soft,intr,credentials={filename} 0 2
Przy NFS, używam opcji noauto,intr w połączeniu z domyślną opcją hard. Tym sposobem, istnieje możliwość wciskając kombinację Ctrl-C, uratowania się z sytuacji gdy nie mamy połączenia i proces montowania zawiesi się.
W przypadku maszyny z systemem Windows podłączonej poprzez Sambę (smbfs), opcje rw,auto,soft,intr powinny być odpowiednie. Zobacz Konfiguracja Samby, Rozdział 3.5.
Dla stacji dyskietek użycie opcji noauto,rw,sync,user,exec zapobiega uszkodzeniu plików przy przypadkowym wyjęciu dyskietki przed jej odmontowaniem. Dzieje się to jednak kosztem wolniejszego zapisu.
Wskazówki do automatycznego montowania:
Załaduj moduł vfat by /etc/auto.misc zawierało
-fstype=auto:
# modprobe vfat # przed próbą dostępu do dyskietki
... lub by zautomatyzować tę czynność,
# echo "vfat" >> /etc/modules
... następnie uruchom ponownie system.
Ustaw /etc/auto.misc następująco:
floppy -fstype=auto,sync,nodev,nosuid,gid=100,umask=000 :/dev/fd0
... gdzie gid=100 to „users”.
Stwórz dowiązania cdrom i floppy w
/home/user, które wskazywać będą na
/var/autofs/misc/cdrom i /var/autofs/misc/floppy.
Przydziel użytkownika user do grupy „users”.
Zewnętrzny serwer Linux NFS (goofy) znajduje się za ścianą ogniową (bramką
sieciową). Zasady bezpieczeństwa w mojej sieci w stosunku do niego są mniej
restrykcyjne ponieważ jestem jego jedynym użytkownikiem. By umożliwić dostęp
do NFS, trzeba po jego stronie dodać do /etc/exports następujące
wpisy:
# /etc/exports: the access control list for filesystems which may be
# exported to NFS clients. See exports(5).
/ (rw,no_root_squash)
Chcąc uruchomić serwer NFS potrzebne są powyższe wpisy oraz oczywiście instalacja i uruchomienie klienta i serwer NFS.
Dla uproszczenia zazwyczaj tworzę pojedynczą partycję o rozmiarze 2GB na
eksperymentalne instalacje Linuksa. Opcjonalnie współdzielę pomiędzy tymi
instalacjami partycję wymiany oraz /tmp. Schematy zawierające
wiele partycji są również przydatne w takich instalacjach. Jeśli natomiast
potrzeba nam prostego systemu w trybie konsoli, w zupełności powinno wystarczyć
500MB.
Bezwzględne wytyczne dotyczące DRAM.
4MB: Absolutne minimum by jądro Linuksa mogło funkcjonować.
16MB: Minimum dla rozsądnej pracy w konsoli.
32MB: Minimum dla prostego systemu X.
64MB: Minimum dla systemu X z GNOME/KDE.
128MB: Komfortowa praca w systemie X z GNOME/KDE.
256MB (lub więcej): Dlaczego nie jeśli jesteś w stanie je zdobyć? DRAM jest tani.
Możesz podczas rozruchu systemu użyć opcji mem=4m (lub w lilo append="mem=4m") by sprawdzić jak zachowa się system z 4MB pamięci operacyjnej. Jeśli posiadasz stary BIOS i więcej niż 64MB pamięci to również musisz użyć odpowiedniego parametru w lilo.
Używam następujących wytycznych dla przestrzeni wymiany:
Każda partycja wymiany jest < 128MB (jeśli używasz jąder 2.0 ), < 2GB (dla nowszych jąder)
Całość = albo (1 do 2 razy rozmiar zainstalowanego ramu) albo (128MB do 2GB) jako punkt wyjścia
Rozdziel je na osobne napędy i zamontuj wszystkie z opcjami
sw,pri=1 w /etc/fstab. Powoduje to, że jądro
obsługuje przestrzeń wymiany jako paskowany RAID co gwarantuje maksymalną
wydajność.
Jeśli to możliwe używaj centralnej części dysku do stworzenia partycji wymiany.
Nawet jeśli nie potrzebujesz, to i tak pożądane jest ustawienie partycji wymiany (128MB) po to by system zwolnił zanim zawiesi się z powodu programu z wyciekiem pamięci.
Modyfikuję skrypty startowe powłoki znajdujące się w systemie tak by spełniały moje zachcianki:
/etc/bash.bashrc Zastępuję własnym
/etc/profile Pozostawiam bez zmian(\w -> \W)
/etc/skel/.bashrc Zastępuję własnym
/etc/skel/.profile Zastępuję własnym
/etc/skel/.bash_profile Zastępuje własnym
~/.bashrc Zastępuję własnym dla każdego konta
~/.profile Zastępuję własnym dla każdego konta
~/.bash_profile Zastępuję własnym dla każdego konta
Zobacz szczegóły moich przykładowych
skryptów. Lubię mieć przejrzysty system więc ustawiam
umask na 002 lub 022.
PATH jest ustawiany poprzez następujące pliki konfiguracyjne w tej
kolejności:
/etc/login.defs - zanim powłoka ustawi zmienną PATH
/etc/profile (może wywoływać /etc/bash.bashrc)
~/.bash_profile (może wywoływać ~/.bashrc)
W przypadku płyty głównej ATX i myszy podłączonej przez PS/2, przepływ sygnału powinien być następujący:
mysz -> /dev/psaux -> gpm -> /dev/gpmdata = /dev/mouse -> X
W tym przypadku utworzone zostało dowiązanie symboliczne
/dev/mouse wskazujące na /dev/gpmdata po to by
niektóre narzędzia konfiguracyjne były szczęśliwe i by rekonfiguracja była
prostsza. (Jeśli na przykład zrezygnujesz z używania gpm
wystarczy, że po jego usunięciu zmienisz dowiązanie symboliczne
/dev/mouse tak by wskazywało na /dev/psaux).
Taki przepływ sygnału pozwala na wyłączenie klawiatury oraz myszki oraz po
ponownym ich podłączeniu uruchamiając gpm umożliwia jeszcze raz je
zainicjalizować. Serwer X pozostanie uruchomiony!
Protokół sygnału przepływającego pomiędzy wyjściem gpm a wejściem
X może być zaimplementowany na dwa sposoby. Albo jako
„ms3” (używa protokołu dla szeregowych 3 przyciskowych
myszek Microsoft) albo jako „raw” (używa tego samego
protokołu co podłączona myszka). Wybór ten determinuje późniejszy wybór
protokołu używanego w konfiguracji X.
By zademonstrować konfigurację, za przykład posłuży mi 3-przyciskowa mysz firmy Logitech (tradycyjna mysz stylu Unix) podłączana do portu PS/2.
Jeśli twoja karta graficzna nie jest wspierana przez nowy X4 i musisz używać starego X3 (niektóre 64 bitowe karty ATI), skonfiguruj /etc/X11/XF86Config zamiast /etc/X11/XF86Config-4 w następujący sposób podczas instalacji pakietów X3.
/etc/gpm.conf | /etc/X11/XF86Config-4
=========================+======================================
device=/dev/psaux | Section "InputDevice"
responsiveness= | Identifier "Configured Mouse"
repeat_type=ms3 | Driver "mouse"
type=autops2 | Option "CorePointer"
append="" | Option "Device" "/dev/mouse"
sample_rate= | Option "Protocol" "IntelliMouse"
| EndSection
Jeśli używasz takiego podejścia, konfiguracja myszy odbywa się poprzez edycję
gpm.conf, natomiast konfiguracja X zostaje niezmieniona. Zobacz
przykłady moich skryptów konfiguracyjnych.
/etc/gpm.conf | /etc/X11/XF86Config-4
=========================+======================================
device=/dev/psaux | Section "InputDevice"
responsiveness= | Identifier "Configured Mouse"
repeat_type=raw | Driver "mouse"
type=autops2 | Option "CorePointer"
append="" | Option "Device" "/dev/mouse"
sample_rate= | Option "Protocol" "MouseManPlusPS/2"
| EndSection
Jeśli używasz takiego podejścia, konfiguracja myszy odbywa się poprzez edycję
gpm.conf oraz konfigurację Xów.
Urządzenie gpm typu autops2 powinno rozpoznać
większość myszek PS/2 dostępnych na rynku. Niestety nie zawsze działa i nie
jest dostępne w poprzednikach wersji Woody. Spróbuj w takich przypadkach użyć
ps2 lub imps2 w pliku gpm.conf zamiast
autops2. By dowiedzieć się więcej o typach myszy gpm
wpisz :gpm -t help. Zobacz gpm(8).
Jeśli używasz 2-przyciskowej myszy PS/2, ustaw protokół X włączając opcje
Emulate3Buttons. Różnice między protokołami 2-przyciskowej i
3-przyciskowej myszy są automatycznie rozpoznawane i ustawiane przez
gpm po naciśnięciu środkowego przycisku.
Dla protokołu X z Wariant raw, Rozdział 3.3.1.2 lub bez
gpm użyj:
IntelliMouse: szeregowy port myszy (gpm repeater with
„ms3”)
PS/2: port myszy PS/2 (zawsze to testuj na początku)
IMPS/2: inny port PS/2 (2, 3, lub mysz z kółkiem, lepiej)
MouseManPlusPS/2: port myszy Logitech PS/2
...
Zobacz więcej na Mouse Support in
XFree86.
Typowe myszy Microsoft z kółkiem najlepiej pracują z:
/etc/gpm.conf | /etc/X11/XF86Config-4
=========================+======================================
device=/dev/psaux | Section "InputDevice"
responsiveness= | Identifier "Configured Mouse"
repeat_type=raw | Driver "mouse"
type=autops2 | Option "CorePointer"
append="" | Option "Device" "/dev/mouse"
sample_rate= | Option "Protocol" "IMPS/2"
| Option "Buttons" "5"
| Option "ZAxisMapping" "4 5"
| EndSection
Dla nowszych laptopów Toshiba włączenie gpm przed PCMCIA w
skryptach inicjalizujących System-V może pomóc przy zapobieganiu zawieszenia
systemu. Dziwne, ale to prawda.
Upewnij się, że masz wkompilowane w jądro lub jako moduły wszystkie niezbędne funkcje:
W części "Input core support":
"Input core support" (CONFIG_INPUT, input.o),
"Mouse support" (CONFIG_INPUT_MOUSEDEV, mousedev.o),
W części "USB support":
"Support for USB" (CONFIG_USB, usbcore.o),
"Preliminary USB device filesystem" (CONFIG_USB_DEVICEFS),
"UHCI" lub "OHCI" (CONFIG_USB_UHCI || CONFIG_USB_UHCI_ALT
|| CONFIG_USB_OHCI, usb-uhci.o || uhci.o ||
usb-ohci.o),
"USB Human Interface Device (full HID) support" (CONFIG_USB_HID,
hid.o) i
"HID input layer support" (CONFIG_USB_HIDINPUT)
Małymi literami wymienione są nazwy modułów.
Jeśli używasz devfs to stwórz wpis w /dev/input/mice zawierający
major 13 i minor 63 w następujący sposób:
# cd /dev
# mkdir input
# mknod input/mice c 13 63
Dla typowej myszki z kółkiem na USB konfiguracja powinna wyglądać następująco:
/etc/gpm.conf | /etc/X11/XF86Config-4
=========================+======================================
device=/dev/input/mice | Section "InputDevice"
responsiveness= | Identifier "Generic Mouse"
repeat_type=raw | Driver "mouse"
type=autops2 | Option "SendCoreEvents" "true"
append="" | Option "Device" "/dev/input/mice"
sample_rate= | Option "Protocol" "IMPS/2"
| Option "Buttons" "5"
| Option "ZAxisMapping" "4 5"
| EndSection
By dowiedzieć się więcej odwiedź Linux USB Project
Pomimo, że touchpad w laptopach emuluje standardowo 2-przyciskową mysz PS/2,
pakiet tpconfig pozwala na pełną kontrolę nad urządzeniem.
Przykładowo ustawienie OPTIONS="--tapmode=0" w
/etc/default/tpconfig wyłączy zachowanie „click by
tap”. Ustaw /etc/gpm.conf następująco, by używać
jednocześnie touchpada i myszy na porcie USB pod konsolą:
device=/dev/psaux
responsiveness=
repeat_type=ms3
type=autops2
append="-M -m /dev/input/mice -t autops2"
sample_rate=
Konfiguracja NFS odbywa się poprzez przez ustawienie /etc/exports.
apt-get install nfs-kernel-server
# echo "/ *.nazwa-domeny-dla-lokalnych(rw,no_root_squash,nohide)" \
>> /etc/exports
Szczegóły znajdziesz w moich przykładowych
skryptach.
Szczegółowe informacje:
pakiet samba-doc
Ustawienie serwera Samba w trybie „share” jest dużo prostsze ponieważ tworzy współdzielone napędy typu WindowsForWorkgroups. Ale tryb „user” jest preferowaną metodą.
Samba może zostać skonfigurowana poprzez debconf lub
vi:
# dpkg-reconfigure --priority=low samba # w Woody
# vi /etc/samba/smb.conf
Szczegóły znajdziesz w moich przykładowych
skryptach.
Dodawanie nowego użytkownika do pliku smbpasswd może być wykonane
poprzez smbpasswd:
$ su -c "smbpasswd -a username"
Pamiętaj o użyciu zaszyfrowanych haseł dla optymalnej zgodności.
Ustaw os level zgodnie z następującymi odpowiednikami systemu (im większa liczba, tym większy priorytet jako serwer)
0: Samba ze swobodną pozycją (nigdy nie będzie przeglądarką nadrzędną)
1: WfW 3.1, Win95, Win98, Win/Me?
16: Win NT WS 3.51
17: Win NT WS 4.0
32: Win NT SVR 3.51
33: Win NT SVR 4.0
255: Samba z potężną mocą
Upewnij się, że użytkownicy są członkami grupy do której przynależy katalog umożliwiający współdzielony dostęp, oraz że ścieżka do tego katalogu posiada odpowiednio ustawione uprawnienia bitu wykonywalności.
Tradycyjną metodą jest lpr/lpd. Istnieje nowy system
drukowania CUPS™ (Common UNIX Printing System). Inną możliwością jest
PDQ. Zobacz Linux Printing
HOWTO w celu uzyskania dodatkowych informacji.
lpr/lpd
Dla programów kolejkujących typu lpr/lpd
(lpr, lprng i gnulpr) podłączonych do
drukarek PostScript lub tekstowych ustaw /etc/printcap następująco
(podstawy):
lp|alias:\
:sd=/var/spool/lpd/lp:\
:mx#0:\
:sh:\
:lp=/dev/lp0:
Znaczenie powyższych linii:
Nagłówek: lp – nazwa kolejki, alias = alias
mx#0 – maksymalny rozmiar pliku nieograniczony
sh – wstrzymywanie drukowania sekwencji nagłówków stron
lp=/dev/lp0 – lokalne urządzenie drukujące, lub port@komputer dla zdalnych
To dobra konfiguracja jeśli posiadasz drukarkę PostScript. Jest to również dobre ustawienie do drukowania z maszyny Windows poprzez Sambę, dla każdej drukarki obsługiwanej przez Windows (nie jest obsługiwana komunikacja dwukierunkowa). Musisz wybrać odpowiednie ustawienia drukarki na maszynie z Windows.
Jeśli nie masz drukarki PostScript powinieneś ustawić filtrowanie za pomocą
gs. Istnieje wiele narzędzi automatycznie konfigurujących
/etc/printcap. Każda z tych kombinacji jest właściwa:
gnulpr, (lpr-ppd) i printtool —
Właśnie tego używam.
lpr i apsfilter
lpr i magicfilter
lprng i lprngtool
lprng i apsfilter
lprng i magicfilter
W przypadku uruchamiania narzędzia konfiguracyjnego wykorzystującego graficzny
interfejs użytkownika, jak na przykład printtool, zobacz najpierw
Zdobywanie uprawnień administratora w X,
Rozdział 9.4.12 aby dowiedzieć się jak uzyskać przywileje administratora.
Kolejki wydruku utworzone przez printtool używają programu
gs i występują jako drukarki PostScript. Dlatego, gdy z nich
korzystasz, używaj sterowników PostScriptowych. W systemie Windows
„Apple LaserWriter” jest standardowym przykładem takiej
drukarki..
Zainstaluj Common UNIX Printing System (lub CUPS™):
# apt-get install cupsys cupsys-bsd cupsys-client cupsys-driver-gimpprint
# apt-get install foomatic-db-engine foomatic-db-hpijs
# apt-get install foomatic-filters-ppds foomatic-gui
Następnie skonfiguruj system używając przeglądarki internetowej:
$ mybrowser http://localhost:631
Przykład w jaki sposób dodać drukarkę do listy dostępnych:
na głównej stronie kliknij „Printers”, a następnie „Add Printer”,
wpisz użytkownika „root” i podaj jego hasło,
postępuj według instrukcji by dodać drukarkę
wróć do strony „Printers” i kliknij „Configure Printer”, następnie
ustaw rozmiar papieru, rozdzielczość i inne parametry.
Więcej informacji znajdziesz na http://localhost:631/documentation.html
i http://www.cups.org/cups-help.html.
Jeśli wszystko przebiegło bez problemów to posiadasz już mały, funkcjonalny system Debian. Czas na instalację większych pakietów.
Uruchom tasksel. Zobacz Instalowanie zadań programem
tasksel lub aptitude, Rozdział 6.2.1.
Możesz wybrać następujące elementy jeśli są Ci potrzebne:
End-user – X window system
Development – C i C++
Development – Python
Development – Tcl/Tk
Miscellaneous – środowisko TeX/LaTeX
Dla innych wolę używać tasksel jako przewodnika po komponentach
wyszczególnionych w <Task Info> i instalować je programem
dselect.
Uruchom dselect.
Pierwszą rzeczą jaką możesz zrobić jest wybór Twojego ulubionego edytora i
innych programów, które są Ci potrzebne. Możesz zainstalować wiele odmian
Emacsa na raz. Zobacz dselect, Rozdział 6.2.3 i
Popularne edytory, Rozdział 11.1.
Możesz również zastąpić niektóre domyślne pakiety takimi z większymi możliwościami.
...
...
Zazwyczaj edytuję /etc/inittab w celu łatwego wyłączania
komputera.
...
# Co zrobić gdy wciśnięte są klawisze CTRL-ALT-DEL
ca:12345:ctrlaltdel:/sbin/shutdown -t1 -a -h now
...
Moduły dla sterowników urządzeń są konfigurowane podczas podstawowej
instalacji. modconf oferuje możliwość konfiguracji modułów przy
pomocy systemu menu. Jest on bardzo użyteczny, gdy jakieś moduły zostały
opuszczone podczas instalacji nowego jądra.
Nazwy wszystkich wstępnie ładowanych modułów są wyszczególnione w pliku
/etc/modules. Używam również lsmod i
depmod by sterować nimi ręcznie.
Dla jądra 2.4 dodaj wpis w pliku /etc/modules pozwalający obsłużyć
IP masquerading (FTP, itp.). Zobacz Zmodularyzowane jądro 2.4, Rozdział
7.2, a dokładniej Obsługa sieci,
Rozdział 7.2.3.
Wyedytuj następujące pliki:
/etc/lilo.conf (dodaj append="hdc=ide-scsi ignore=hdc",
uruchom lilo w celu aktywacji)
/dev/cdrom (symlink # cd /dev; ln -sf scd0 cdrom)
/etc/modules (dodaj "ide-scsi" i "sg". Jeśli będzie to konieczne to również
"sr".)
Zobacz Nagrywarki CD, Rozdział 9.3 by dowiedzieć się więcej.
Zmodyfikuj /etc/lilo.conf wg instrukcji poniżej aby uwzględnić
obsługę większego rozmiaru pamięci (dla jąder 2.2) oraz automatycznego
wyłączania (dla APM):
append="mem=128M apm=on apm=power-off noapic"
Teraz uruchom lilo aby zainstalować te ustawienia.
apm=power-off jest wymagane dla jąder z obsługą wielu procesorów,
a noapic jest potrzebne by unikać kłopotów z moim wadliwym
sprzętem. Tego samego można dokonać wpisując podane opcje bezpośrednio podczas
ukazania się znaku zachęty programu uruchomieniowego. Zobacz Inne triki stosowane podczas startu
systemu, Rozdział 8.1.5.
Jeśli APM jest kompilowany jako moduł, jak to ma miejsce w domyślnym jądrze
Debiana 2.4, uruchom insmod apm power_off=1 po wystartowaniu
systemu lub wpisz odpowiednie opcje do /etc/modules, na przykład
tak:
# echo "apm power_off=1" >>/etc/modules
Kompilując obsługę ACPI można osiągnąć to samo z nowszymi jądrami i wygląda na to, że jest to bardziej przyjazne dla wieloprocesorowych maszyn (wymaga to jednak nowszej płyty głównej). Na jądrach z serii 2.4 i nowszych płytach głównych większe ilości pamięci powinny być wykrywane prawidłowo.
CONFIG_PM=y
CONFIG_ACPI=y
...
CONFIG_ACPI_BUSMGR=m
CONFIG_ACPI_SYS=m
i dodaj w tej kolejności poniższe linie do /etc/modules:
ospm_busmgr
ospm_system
Lub przekompiluj jądro z tymi opcjami ustawionymi na „y”. W żadnym z przypadków użycia ACPI, nie są potrzebne żadne parametry podczas uruchamiania.
W nowszych jądrach Linuksa standardowo włączone jest ECN. Może to powodować problemy z dostępem do niektórych witryn WWW. By sprawdzić status ECN:
# cat /proc/sys/net/ipv4/tcp_ecn
... lub
# sysctl net.ipv4.tcp_ecn
Chcąc go wyłączyć, użyj:
# echo "0" > /proc/sys/net/ipv4/tcp_ecn
... lub
# sysctl -w net.ipv4.tcp_ecn=0
W celu wyłączenia ECN podczas każdego restartu, wyedytuj plik
/etc/sysctl.conf i dodaj:
net.ipv4.tcp_ecn = 0
Zainstaluj pakiet pppconfig w celu skonfigurowania połączenia z
Internetem za pomocą modemu.
# apt-get install pppconfig
# pppconfig
... stosuj się do wskazówek by skonfigurować połączenie modemowe
# adduser nazwa_użytkownika dip
... pozwól użytkownikowi >nazwa_użytkownika na dostęp do modemu
Połączenie modemowe może być zainicjowane przez użytkownika (>nazwa_użytkownika):
$ pon nazwa_ISP # rozpoczęcie dostępu poprzez modem do Twojego ISP
... możesz cieszyć się Internetem
$ poff nazwa_ISP # zatrzymuje dostęp, nazwa_ISP dowolna.
Więcej informacji znajdziesz na
/usr/share/doc/ppp/README.Debian.gz.
Do skonfigurowania połączenia modemowego może być też użyty pakiet
wvdial. Zauważ, że jest dobrze znany błąd http://bugs.debian.org/82095,
który czasem powoduje, że nie-administrator nie może się wdzwonić.
Wszystkie te programy używają demona pppd, który uruchamia
programy znalezione w /etc/ppp/ip-up.d/ lub
/etc/ppp/ip-down.d/ po tym gdy się połączy lub rozłączy. Jest to
używane do pobierania i wysyłania poczty.
/etc/
Możesz chcieć dodać plik /etc/cron.deny, brakujący po podstawowej
instalacji Debiana (skopiuj /etc/at.deny)
[ powrót ] [ Spis treści ] [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] [ 4 ] [ 5 ] [ 6 ] [ 7 ] [ 8 ] [ 9 ] [ 10 ] [ 11 ] [ 12 ] [ 13 ] [ 14 ] [ 15 ] [ A ] [ dalej ]
Debian Reference
CVS, czwartek, 18 styczeń 2007, 11:53:26 UTCosamu#at#debian.orgfenio@o2.pl